28 marca 1947 r. w rejonie wsi Jabłonki w powiecie leskim w zasadzce zorganizowanej przez niezidentyfikowany wówczas oddział zbrojny zginął wiceminister obrony narodowej gen. broni Karol Świerczewski. W kilkanaście godzin później Biuro Polityczne Komitetu Centralnego PPR, gremium sprawujące w komunistycznej Polsce nieoficjalnie władzę wyższą od rządu i parlamentu, nie czekając na wyniki śledztwa mającego na celu ustalić sprawców zamachu, podjęło decyzję o wysiedleniu, w ramach akcji odwetowej, wszystkich Ukraińców na tzw. "Ziemie Odzyskane". 16 kwietnia 1947 r. Biuro Polityczne zebrało się ponownie, by omówić projekt operacji wysiedleńczej. Dokument zaczynał się od słów: Rozwiązać ostatecznie problem ukraiński w Polsce. To zapożyczenie, dokonane z hitlerowskiej terminologii Holocaustu, niszczenia innego narodu tylko dlatego, że był niedostatecznie czysty rasowo, modlił się do innego Boga, rodziło jednoznacznie złe skojarzenia, nie wróżyło Ukraińcom niczego dobrego. Niespełna dwa lata od zakończeni wojny, kiedy krematoria niemieckich hitlerowskich obozów śmierci jeszcze nie ostygły, polscy komuniści pisali tekst projektu własnego Endlósung. 28 kwietnia 1947 r., 6 dywizji Wojska Polskiego otoczyło kilkaset wsi ukraińskich. O godz. 4 w nocy, ponad 17 tys. żołnierzy WP, wchodzących w skład Grupy Operacyjnej "Wisła" dowodzonej przez gen. bryg. Stefana Mossora, przystąpiło do wysiedlania ludności ukraińskiej. W ciągu trzech miesięcy deportowano co najmniej 140 tys. osób, ponad 3800 osadzono w obozie koncentracyjnym w Jaworznie, na karę śmierci skazano 173 żołnierzy UPA. Nie było w powojennej historii Polski przypadku zastosowania represji na podobną skalę w ciągu tak krótkiego czasu. Akcja "Wisła"-to kryptonim wojskowej operacji wysiedlenia Ukraińców w 1947 r., którą opisano w tej książce w oparciu o 500 dokumentów polskiego rządu, BP KC PPR, Sztabu Generalnego WP, Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego i dowództwa Grupy Operacyjnej "Wisła"

Ta historia rozpoczęła się w czasie II wojny światowej na Wołyniu - obecnie Ukraina, wówczas teren okupowanej II Rzeczypospolitej. Między lutym 1943 a lutym 1944 roku nacjonaliści z Ukraińskiej Powstańczej Armii zabili tam około 50-60 tysięcy Polaków. W polskich akcjach odwetowych śmierć poniosło 2-3 tysiące Ukraińców. W tym samym czasie do krwawych konfliktów doszło też w dawnej Galicji Wschodniej, czyli na terenach na wschód od Sanu. Po klęsce Niemców i triumfie Stalina. między kwietniem a lipcem 1947 roku komuniści wysiedlili z południowo-wschodniej Polski ponad 140 tysięcy Ukraińców.

Analityczne studium historyczno-wojskowe poświęcone działaniom polskiej 1. Dywizji Pancernej w kampanii normandzkiej w sierpniu 1944 roku. Jej celem jest pogłębienie, usystematyzowanie i zobiektywizowanie dotychczasowego stanu wiedzy na temat działań taktycznych tej jednostki od momentu wylądowania w Normandii na początku sierpnia 1944 roku aż do przejścia na odpoczynek po zakończeniu walk na słynnej "Maczudze" i w rejonie Chambois. Jest ona pierwszym tak szczegółowym i rzetelnym opracowaniem tego tematu, opartym na bogatej bazie źródłowej znajdującej się w brytyjskim the National Archives oraz w Instytucie Polskim i Muzeum im. Gen. Sikorskiego w Londynie, a także w zbiorach rodzin żołnierzy 1. Dywizji Pancernej. Autorzy poddali niezwykle szczegółowej analizie proces planowania, organizowania i prowadzenia działań taktycznych na szczeblu dywizji, brygad i oddziałów, przywołując liczne dokumenty. Zadali sobie trud przeanalizowania wszystkich zachowanych dokumentów bojowych jakie zostały wówczas wykonane i zachowały się do naszych czasów w zbiorach archiwalnych, wliczając w to setki radiogramów z pola walki z każdego dnia działań. Olbrzymim atutem tej pracy są liczne odwołania do wspomnień i relacji żołnierzy dywizji, przez co udało się autorom ukazać atmosferę tamtych dni i odczucia uczestników walk.